18. sözün düzü inanmıram ki, nə vaxtsa belə cəsarətli davranıb dünyaya uşaq gətirim, çünki nə qədər mükəmməl olmağa çalışsanız da istəməyərək də olsa uşağın psixologiyasında bir iz qoyursunuz. mükəmməl insan olmadığı üçün mükəmməl valideyn də yoxdur, ancaq bu travmanın ən minimum ölçüdə olması üçün çalışmaq qalır. ona görə də öz təcrübəmə əsaslanıb bir az ürəyimi boşaltmaq istəyirəm bu başlığa.
elə bir valideyn olardım ki, qız və ya oğlan ayrımı etməyim, ya da uşaqlıqdan ona gözəl ya da yaraşıqlısan deməyim, çirkinsən isə heç deməyim. "onsuz da üzün solğundur bunu geyinsən nə pis olar", "onsuz da qəşəng deyilsən heç olmasa səliqəli görün" realist olmaq qəlb qırmaq demək olmamalıdır, məsləhət verməklə tənqid etməyin də bir fərqi, qaydası var axı.
başqaları ilə heç vaxt müqayisə etmərəm, hətta bu edəcəyim ən son şey olar, hər bir şüurlu insan neçə yaşı da olsa fərdi yanaşmaq lazımdır, eyniləşdirmədən daxilindəki fərqliliyi qoruyaraq böyüməyə imkan verərdim.
zöqvləri formalaşanda bir istiqamət verməyə çalışaram, ancaq özünü formalaşdırmağa da imkan verərəm. məsələn kitab oxusun, klassikləri də, müasirləri də tanıdaram ancaq qoy davam edəcəyi kitabı özü seçsin bu dəfə, nə mənim, nə də mənim zövqlərimin kölgəsi olmasın.
uşaqlıqdan nəyə qarşı həvəsi varsa onu inkişaf etdirməsi üçün kömək edərəm, seçdiyi peşəyə hörmət edərəm və başqa daha "uğurlu" saydığım bir peşəyə yönəltmək yerinə bu peşədə uğurlu olmağı üçün birlikdə araşdırma edib, bir yol taparıq.
sonda isə nə vaxtsa ana olacağıma demək olar ki inanmıram, ancaq düşünürəm ki, dostlarımın övladlarına, ətrafımdakı uşaq ya da yeniyətmələrə yaxşı bir dəstəkçi olaram.